Neden mi? Çünkü otomatik pilot devre dışı kalırsa uçak düşebilir 🙂

Yani ben bazen böyle hissediyorum.

Sabahın kör karanlığında başlayan maratonumuzun, kendine göre bir seyri var. Bazen parkuru zamanından önce, bazen ise çok çok sonlarda tamamlıyorum ama itiraf etmek gerekirse, kafamdaki iç seslerim hiç susmuyor. ‘İç ses’, kaytaracak yer arıyor, doğrusunu söylemek gerekirse…Herşeyin kolayına kaçmak gibi bir eğilimi var. Biraz da korkak, bana sorarsanız…Mesela, ben Duman’ın zamanından erken uyanması durumunda, hemen nedenler ve çözümler üretme yoluna giderken, ‘İç Ses’ apışıp kalıyor:

Kendime bakmaya çalışıyorum…Düzgün yemeye, cildime bakmaya çalışıyorum ama bazen aynaya bakmadan geçen bir günüm olabiliyor. Yine de kendine kafayı takmamaya çalışan bir insan olarak, bazen aynada kendimi gördüğümde, ‘İç Ses’ orada durup, şöyle bir “Vah vah…Vah.” çekmeden edemiyor.

Günün çok zaman alan kısımlarından biri, Duman’la Ege’nin yemeklerini yapmak, aslına bakarsınız. İkisine de ayrı özeniyorum. Hem sevdikleri, hem onlar için faydalı bir şeyler yapmak için önceden kafa patlatıyorum. Sonra bir süre de hazırlamak için geçiyor tabii. İkisi veya biri, yemeğe burun kıvırdığında sakin kalmaya çalışıyorum ama iç sesin aklından geçen başka şeyler oluyor o anlarda:

Büyük finale, yani Duman’ın uyku saatine yaklaşırken haliyle sabır azalmış oluyor. Odasında, karanlıkta, kendi kapanmaya başlamış göz kapaklarımla mücadele ederken, Duman’ın yatağında hareketsizleştiğini heyecanla farkediyorum…Aradan geçen 5 dakika boyunca nefesimi tutup, kapısını kapatma umuduyla hareketlenirken bir ses geliyor, hem de kahkahayla karışık: “Miyaaaaavvvv…” . Evet. Duman miyavlıyor…O an iç ses, umutsuzluğa kapılıyor. Karanlıkta iyice açılmış gözlerini içeri doğru patlatarak, finale daha zaman olduğunu tekrarlıyor kendi kendine…

‘İç Ses’i kontrol altında tutmak, onca işin arasında ayrı bir enerji gerektiriyor. Çünkü ona kulak verirsem kendimi toplayıp yapılması gerekenleri, adeta güneş enerjisiyle çalışan bir 14 aylık ve klinik kleptoman Madiba ile tamamlamam imkansız 🙂

O yüzden, durmuyoruz. Çünkü ‘İç Ses’in dediği gibi; Durursak kesin düşeriz…:)

Kategoriler:Genel

Etiketler:anne psikolojisi, annelik, çocuklu hayat, bebekli hayat, köpekli hayat, İki çocuk