Her annenin vazgeçilmez aksesuarı : Suçluluk duygusu.

Meme yerine mama ver…Suçluluk

İşe geri dön…Suçluluk

Evde çocuklarla kalmaya karar ver; ve aile bütçesinin sarsıldığını gör…Suçluluk

Eve bakıcı getir…Suçluluk

Yemek yaparken bebeği TV’nin karşısına oturt…Suçluluk

Daha devam edebilirim ama biliyoruz ki daha çok uzayacak.

Suçluluk duygusu, çocuk büyüdükçe birlikte yaşamaya alıştığımız bir haşere gibi. Her yerden çıkıyor, mantıklı bir nedeni her zaman olmayabiliyor ve asla kökünü tam olarak kurutamıyorsunuz.

Mantığın sesini dinlediğimde, Ege’nin 2 gün üst üste sebze yememiş olmasının, veya Duman’ın Baby TV’ye biraz fazla dalmasının uzun vadede onlara zarar vermeyeceğini biliyorum. Kırk yılda bir Duman’ı evde bırakıp arkadaşlarımla kahve içmekle kötü bir anne olmadığımı da…İkisi de yataklarına gittiklerinde koltuğa oturup sessizliği dinleyebilmenin yanlış bir şey olmadığını da.

Fakat neden olduğunu anlamasam da, her iki bebeği hastanede ilk kucağıma aldığım andan itibaren, onlar ile bana teslim edilen bu duyguyu göz ardı edemiyorum.

Çocuklar büyüdükçe anlıyorsunuz sonunda herşeyin yoluna gireceğini. Her kararımızı çok dikkatli düşünüyoruz (bazen fazla dikkatli hatta), düşünüyoruz, anı tekrarlıyoruz ve bir şekilde içimize sinen bir şekilde hallediyoruz.

Sanırım yapmamız gereken verdiğimiz kararlara güvenmek; o suçluluk duygusu geldiğinde bacaklarınıza sarılan ufaklık gibi yavaşça ve incinmeden o duygudan sıyrılmak. Evet, bazen o küçük ellerden kaçmak için bir topitop gerekli olabiliyor – benim içinse küçük bir kadeh kırmızı şarap; ama en azından bunu itiraf etmekten artık utanmıyorum 🙂

Kategoriler:Genel

Etiketler:anne psikolojisi, annelik, işe geri dönüş, lohusalık, suçluluk