Sevgili Işıl Hanım,

Aslında blogunuzu ben değil, eşim takip ediyor. Geçen gece uyku tutmayınca bilgisayarda açık olan yazınızı okudum, sonra bir tane daha, bir daha derken sonunda size yazmaya karar verdim.

Konuların bütün yönlerini değerlendirmeye çalışan biri gibi canlandınız kafamda…Bakalım bunu nasıl değerlendireceksiniz? Eşimle 6 yıldır birlikteyiz, çevremizin ‘mükemmel çift’ dediklerindeniz diyebilirim. Birlikte gezmeyi, eğlenmeyi, sohbet etmeyi severiz. Severdik demeliyim; ta ki kızımız doğana kadar.

Kızımı çok seviyorum, sakın yanlış anlamayın birazdan yazacaklarımı. Fakat hamilelik döneminden itibaren herşey değişti, diyebilirim. Ela kızım kolay bir bebek değil. 2 yaşında ama hala geceleri uyumuyor. O nedenle eşim yat-kalk yapmaktan bıktığı için geçen yıldan beri onun odasında, ben yalnızım. Doğal olarak herşey Ela’nın çevresinde dönüyor, yemeği, uykusu, yürümesi derken eşim harap bir halde bana sorarsanız. Yardım etmeye çalışıyorum ama işten döndüğümde zaten tantananın çoğu bitmiş oluyor ve eşim de ağır siklet maçında nakavt olmuş bir boksör gibi, bitik ve yorgun genellikle.

Onun yaptığı daha zor biliyorum. Eşim çok iyi bir anne, onun da farkındayım.

Ben sadece çok yalnız hissediyorum kendimi. Eşim bazı şeylerin farkında; ama şu an ‘Hayatta kalma modu’nda olduğumuzu; ve yeme, içme ve eğlenmenin şu an bir lüks olduğunu söylüyor. Son 2 yardımcıyı da ‘gereksiz’ yere işten çıkardı; ben nedenlerini gereksiz bulduğumu söylediğimde en büyük kavgalarımızdan birini ettik. Dolayısıyla ‘Birini bulalım’ demeye de artık korkuyorum.

Eskiden iş arkadaşlarımla sadece iş konuşurken, şimdi özel şeylerden de bahsettiğimi farkediyorum ve bu beni şaşırtıyor. Bazı hanımlar, eşimin eski halini bana hatırlatıyor, onlara eşimden bahsediyorum; bir bakmışım bayağı özele inmişiz. bu beni rahatsız ediyor ama dediğim gibi; bir çıkış yolu arıyorum sanırım. Belki biri bir şey söyler ve kendimi daha iyi hissederim diye.

Suçluluk duyuyorum böyle hissettiğim için, başkalarına ‘açıldığım’ için. Kızımı da eşimi de çok seviyorum ama sanırım ‘hayatta kalmak’ değil, yaşamak istiyorum eşimle ve kızımla birlikte.

Bana söyleyebileceğiniz bir şeyler var mı?

Saygılar,

Yusuf Ç.

Kategoriler:Bebekler

Etiketler:baba olmak, bebekten sonra herşey değişti, bir babanın samimi itirafları, yeni baba