Bu yazıyı, yıllar önce, eşim; eşim olmadan önce, Gezi’den önce, kadınlarımızın katloluşları bu kadar ayyuka çıkmadan, ya da bize duyurulmadan önce, ülkemiz henüz bu duruma gelmemişken (ama görülüyor ki, sinyallerini verirken) yazmıştım. 

Kadınlar Günü için uygun olduğunu düşündüm. İstesem de daha farklı bir şey çıkmayacaktı zaten.

Gününüz kutlu olsun.

Bazı şeyler üstüste geldi…Hepsini birleştirince çıkan manzarayı daha önce hiç idrak edemediğime şaşırdım…Bugün annemin bir cümlesi kafama takıldı. “Bu ülkeyi kurtarırsa gene kadınlar kurtaracak…” dedi, önünde katlanmış sabah gazetesi, gözlüklerinin üstünden bana bakıp, belki Cumartesi günü Anitkabir’de yapılacak yürüyüşe katılacağını söyledikten hemen sonra.

2 yıl önce, 6 ayda 7 bakıcı değiştirdim ben. 1’i Türk, 6’si yabancıydı. En tuhaflarından biri, kocasından kulağına muştayı yedikten sonra tek kulağı sağır olan, ve ülkesindeki çocuklarına bakmak icin buraya gelen Maya’ydı. En sevdiğim, kendisini ortada bırakan kocasindan bıkıp, boşanmış ve çocuklu kızına para gondermek icin gelen Minare’ydi…2 yıl sonra, kızı öldü, 3 yetim ve öksüz torununa bakmak icin 1 gecede çıktı hayatımızdan. Sütyen takmayıp, beni delirten, insanlık sınırını terketmeye zorlayan Şenay hanım, 2 yetiskin çocuğuna para yetistirmek icin, bankadan emekli olup bakıcılığa razı olmustu.

Dün, şu anda ki yardımcımızın kuzeni, cam silerken 3. kattan uçtu. Gürcistan’da kocası, ve biri akli dengesi bozuk 2 çocuğu var. Yaşayıp yaşamayacağı meçhul, haber bekliyoruz.

Bu akşam, haberlerde GS Lisesi önünde yürüyen kadınları gördüm, “Dekolte giyen tecavüzü hakeder” diyen öküzü protesto etmek icin toplanmışlardı. Kocaları neredeydi onların? Ağabeyleri, kardeşleri yok mu bu kadınların?

Ülkemde, ölmüş kadının ardından, ne olup bittiğini bilemeyen bunak herifin teki, “Su testisi su yolunda kırılır” diye yazı yazıp, hiçbir şey olmamış gibi hayatına devam edebiliyor.

Turistik geziye gidip, Mısır’lıların arkasından “İnsan değil onlar, cok pisler bir kere…” diyen çoğumuz, TV başında bu adamların ne gibi bir işe giriştiklerini  seyrettik. Diğer Orta Doğu ülkeleri, benzer hareketlerle aynı girişim içindeler.

“Bizim de Taksim Meydanımız var.” diyenlerin çoğu, elinde kırmızı şarabıyla, yarı yaşındaki kadınları tavlamak icin söylüyor bunu oturduğu koltuktan. Stadlarda ıslıklayan, “kamera” lafi çıkınca tırsıp kacan erkeklerimiz nerede?

Bence, erkeklerin çoğunun gerçek bir gelecek kaygısı yok…Evine “ekmek” getirmek bir işe yaramiyor artik. Bunu yapabilen tek cins erkek değil günümuzde. “İş bulamıyorum” diye evinde oturup, karısının calıştığı en az 5 adam var çevremde…Bu lafı en son ne zaman bir kadından içtenlikle duydunuz?

Benim annem, üniversiteye girebilmem için, sabahın köründe Bostancı Köprüsünden yürüyüp satış elemanlığı yaptı…Şimdi de gazetelere bakıp ağlarken görünce utanıyorum…Atlattığı hiçbirşeye ağlamadı, ama “Ülkeme neler oluyor?” diye hüngür hüngür ağlarken görüyorum onu.

Ben erkek çocuğu büyütüyorum tek başıma. Okulu bana “Erkek figürü var mı? Yoksa bu büyük bir eksiklik…” diyor…Gülüyorum içimden, hatta son zamanlarda da dışımdan…Oğlumun çevresindeki “Kadın Figürleri” yeter ona…Benim içim rahat…Bu ülkeyi kadınlar kurtaracak.

Kategoriler:Genel

Etiketler:Kadınlar Günü