Daha önce karşılaştığınız hiçbir süreç sizi buna hazırlamıyor.
Küvetin içindeyken yavaş yavaş suyun ısındığını farketmeden haşlanmak gibi.
…Her şey dairelerle başladı.
Dairelerin içine okullar çizildi, sonra o dairelerin yavrucukları oldu, onların çevresine de geldi mi bir üç daha?! Anladığım kadarıyla Ataşehir-Şile arası 9 halka filan ediyor ve diyorlar ki, bunların içinde Düz Lisesi var, yamuğu var, eşkenar dörtgeni var, eh bir zahmet çocuğunuz da bu halkalardan birinin içine girsin. ”
Bu yıla kadar okuduğu okul da (böyle yapmayan okulları ayakta alkışlıyorum) diyor mu size, “Valla her şey çok güzeldi velakin buraya kadarmış. Ama içini ferah tut, iyi puan alsın burs için pazarlık ederiz. Yok alamazsa sizi halkalara doğru alalım!”
Sonra kendinizi AVM’ye bile tek başına daha küçük diye yollayamadığınız çocuğunuza geleceğinin bu sınava bağlı olduğunu anlatırken buluyorsunuz. Önce 2 ayda bir kez iken, sonra her hafta, sonra her gün…Aynı şeyi temcit pilavı gibi anlat babam anlat.
Haa, TEOG bir fetvayla LGS’ye dönüştü ya…Sadece adı değişmedi bu meretin. Sorular bir kazık, aklınız durur. Bakanlar, Eğitim Danışmanları TV’ye çıkıp, “Artık sorgulayıcı bir mantıkla soruları çözmek gerekiyor, eski tip sorular bitti” diyor.
“Kardeş, siz eğitim sistemini değiştirdiniz mi, eğitim hala eski tip ama?” diye omuzlarından sarsacak birini arıyorum. Ama yok.
Çocukların okul, kurs, özel öğretmen gibi bir çarka girdiğinde uyumak için zamanları yok, bırakın kafa dağıtmayı. Deneme sınavları, okul ödevleri, test kitapları derken çocuk biraz aksattı mı, bu sefer sizin kaşınız gözünüz oynuyor. Sonra gelsin LGS krizleri. Çocuk, “Hayatımdan nefret ediyorum.” diyor. Bütün hayatınız boyunca çocuğunuzdan en son duymak istediğiniz şeyler birer birer sıradanlaşıyor ve elinizden gelen tek bir şey yok. LGS’ye hazırlanan her çocuğun evinde ayrı bir dram. Çalışmayanı ayrı, ağlayanı ayrı, ağlaya ağlaya soru çözeni, annesiyle dövüşeni…Hani tam o an bir uzaylı istilası olup tesadüfen bizim evlere düşseler, “Salgın manyaklık var, kaçın” diye direk tüyerler ortamdan. O kadar yani.
13 ya, taş çatlasın 13,5 yaşındalar. Ergenlik zaten deneyimime göre başlı başına bir test. Üniversite sınavının bile telafisi var, bu sınavın yok!
Kim 13 yaşında bu tarz soruları çözebiliyordu beri gelsin. Ne mezuniyet balosu akıllarında, ne oynamak istedikleri oyunlara izin var, ne de aklı yerinde bir anne-baba kalmış etrafta. Hepimiz tedirginiz çünkü, hepimiz çocuklarımız için endişeleniyoruz, hastalanmalarından korkuyoruz, mutsuzluklarına üzülüyoruz; ve en kötüsü, en kötüsü de bu belirsizlikten çocuğu çekip almak mümkün değil.
Eskiden de sınavlar vardı, evet. Ama bu baskı yoktu, bu iş her yıl değişen bir iş değildi. Daireler yoktu, İmam Hatipler yoktu, zorunlu tercih sayısı yoktu, Özel okullar bu kadar artıp işi başka yere taşımamışlardı o zaman…Mantık ve Muhakeme test kitapları yoktu, bavulsuz okula gidebiliyorduk, Perihan abla hala bizi coşturabiliyordu, mesela. Ergenlik dramları için zaman kalıyordu, Anadolu Liselerinin o zaman bir özelliği vardı, ders kitapları daha nitelikliydi ve aynı şehirdeki okullar arasında bu kadar büyük uçurum yoktu.
Bir Eğitim pazarı kuruldu resmen.
Yazık bu çocuklara. Bize de yazık. Böyle bir süreçten sonra, psikolojileri bu kadar bozulmuş, evin düzeni iki paralığa düşmüş, anne köşede harakiri yapmayı hayal ederken, çocuk harap olduktan sonra kazansa ne olur diyeceğiniz geliyor ya…Sakın demeyin.
Çünkü bu süreci sağ atlatırsanız, 3 sene sonra da üniversite sınavlarına hazırlanmaya başlayacaklar…
Şimdi Duman’a bakıyorum. Bütün bu duyduklarından sonra, anaokulundan getirdiği ‘Matematik Çalışma Kitabı’ ile, Ege için eve gelen Matematik öğretmenine koşuyor.
“Bunları yapamadım, yardım eder misin öğretmenim?”
Ahh daha sırada bir de o var…Kim bilir o zaman bizim evin etrafında kaç daire olacak, ah!
1 Bebek 1 Çocuk 1 Köpek 