Ege ve Duman

Hamile olduğumu etrafa söylemeye başladığımdan beri en gıcığıma giden soruların arasında bir numara buydu…Hala da, “Köpeği vermeyecek misin?” diyenlere rastlıyorum. Bu nasıl bir mantık, onu da anlamıyorum ama orasını tartışmayacağım. Bütün aşıları yapıldıktan sonra bizim Madiba’nın okuldan yeni gelmiş Ege’den daha hijyenik olduğuna dair bahse girerim 🙂 Köpeklerin tüyleri aynı bizim saçlarımız gibi; yani artık bebeğin var, saçlarını kazıtmayı düşünüyor musun, yukarıdaki soruyla benim için eş değer.

Ne ben, ne eşim ne de Ege doğuştan köpek ya da kediyle büyümedik. Bizim için sonradan edinilen bir sevgi oldu bu. Özellikle Ege, evde kendi dışında bir canlıya dikkat edilmesi gerektiğini ilk Madiba’nın eve gelişiyle öğrendi. İlk başlarda bit kadar köpekten çekinen 6 yaşındaki oğlum, 6 ay dolmadan Madiba ile alt alta üst üste uyuyakalmaya başladı.

Duman’ı ilk eve getirdiğimizde, Madiba onun ne olduğunu bilememişti. Hatta oyuncak sanıp hemen yere oturup ona vermemizi bekledi 🙂 Daha sonra bir uyum sürecine girdik; Madiba, Duman’dan çok değişen düzene ayak uydurmaya çalıştı ama şimdi, yürüteçte üzerine son hız gelip ayaklarını ezen bu küçük canavara karşı çok sabırlı. Sadece yolundan çekilip başka bir yere kıvrılıp yatıyor. Fırsatını bulursa eline bir kaç dil atıyor tabii ama sürekli uzak tutmaya çalışmak bence aynı evin içinde hem gereksiz, hem de iki tarafa da haksızlık.

Oğullarım kadar evimin tadı, Madiba, onsuz bir ev düşünemiyorum. Zorlukları var evet, onu da ihmal etmemek gerekiyor, onun da duygularını, ihtiyaçlarını atlamamak gerekiyor. Fakat gözünü hayvan sevgisiyle açmış Duman’ın köpekle büyüyeceği için ne kadar şanslı olduğunu düşünmeden edemiyorum…

İlk tanışmalardan…

Kategoriler:Bebekler, Featured, Köpekli hayat

Etiketler:çocuk, bebek, köpek, köpekli hayat